söyleyemedim

biliyormusun bilmiyorum ama
ben seni sensiz sevdim,
bana bakarken gözlerinle anlatmaya çalıştığın;
sevgisiz sevgiyi görmeyi sevdim,
ama ne çare canımın içi söyleyemedim.


Hani an gelirde yerinde duramazya insan,
ansızın beni hatırlamanı sevdim
sana belli etmesemde bildiğimi,
bana zorla gülümsemeni izlemeyi,beklemeyi sevdim,
ama ne çare canımın içi söyleyemedim.


Yağmur yağarken bazen,gökyüzüne bakıp
beni düşündüğünü düşünmeyi sevdim
acı versede bana;seni zorlayışım
belki seversin diye umut etmeyi sevdim,
ama söyleyemedim.


Hani bi anımız vardı seninle sana ilk canımın içi deyişim?
O an senin hiç bişeyin olmadığımı bile bile
bigün gelipte herşeyin olabilmeyi sevdim
sen görmezken içimden akan gözyaşları
ben onları sen görmeden silebilmeyi sevdim,
ama ne çare canımın içi söyleyemedim.


Gün gelipte bitti ya aşkımız,
senin ona 'aşkımız'demeyeceğini bile bile
allaha ellerimi açıp diyebileceğini dilemeyi sevdim
aslında ben seni değil,
hep beni sevebilme ihtimalini sevdim
ama canımın içi söyleyemedim.


Senin haberin olmadan bu şiiri yazmayı
hiç okuyamayacağını bile bile ağlamayı
içimde biteceğine her an büyüyen aşkını sevdim
evet canımın içi;ben seni sensiz sevdim,
ama sana söyleyemedim.....